بازيچه دست يار بودن

کوبه ی خانه ی هر کس را عشق

                                       یک زمان خواهد کوفت؛

وقت نشناس و سمج

یک تصادف یک آن

اتفاق از هیچ نوع!!!

یک مترسک می گفت:

                             من هم عاشق شده ام!!

گرچه کاشانه ی او بی در بود

یا دری داشت ولی کوبه نداشت

نه ولی ای بابا

اصلا او خانه نداشت...

                            عشق آمد اما....

آی مشتی آیا

هیچ عاشق شده ای؟؟؟

                            پس چرا می ترسی؟

جرم فردا و پریروز که نیست

و گناهی ست که میراث پدر جان " آدم "

و عمو جان " هابیل "

غیر عمد است اگر جرم نگاه،              

                                    پس چرا این همه تاوان و جزا؟

عشق هم

سایه

نه یک همسایه است.

هر کجا نور که هست     

                          عشق خواهد بارید

و هر آنجا تاریک

                      عشق خواهد خوابید

صبح می آید باز

                               عشق در خواهد زد...

                                                     شاید اما اینبار

                                         از سر یک دیوار...

عشق

                        رایحه و روشنایی شناخت خویشتن است.

                          عشق، لبریزی شور وسر مستی است.

                       عشق، سهیم شدن خویشتن با دیگران است.

                         وقتی در میابی که از هستی جدا نیست.

                  عشق، ثمره تجربه وحدت عارفانه با همه چیز است.

                     عشق رابطه نیست، مرتبه ای از وجود است.

                             عشق به هیچ کس تکیه ندارد.

                    آدمی عاشق نمیشود، بلکه عین عشق میشود.

                    البته،کسی عین  عشق شد، عاشق نیز هست.

                     عاشقی،محصولعشق است، نه منبع عشق.

                      اگر ندانی کیستی؛ عاشق نیز نخواهی بود.

                       اگر ندانی کیستی؛ عین ترس خواهی شد.

                             ترس نقطه مقابل عشق است.

             نقطه مقابل عشق نفرت نیست، نفرت ،عشق وارونه است.

                           در عشق، آدمی بسط میابد.

                         در ترس، آدمی منقبض میشود.

                      عشق، درهای دل آدمی را می گشاید.

                      ترس، درهای دل آدمی را می بندد.

                               عشق اعتماد میکند.

                                ترس شک میکند.

                      در ترس، آدمی احساس تنهایی میکند.

               در عشق، آدمی محو میشود و دیگر کسی نمیماند

                              تا احساس تنهایی کند.

                    در عشق، مرزهای وجود آدمی میریزد

                        و بدین سان، درختان، پرندگان،

                  آب ها، ابرها، ماه، خورشید و ستاره ها

                      پاره ای از وجود ادمی میشوند.

                       عشق،هنگامی تحقق میابد که

                تو آسمان درون خویش را تجربه کرده باشی.

             مراقبه کن، آواز بخوان، برقص و دست افشان باش.

تو عشق منی ، تو مال منی

اگرزمانی مثل شمع بسوزی

      و قطره قطره جلوی چشمم                       

                آب بشی مطمئن باش...

                       برای خاموش كردنت...

                                 با لبهای نازكم...

                                   جونمو فدات ميكنم