عشق
رایحه و روشنایی شناخت خویشتن است.
عشق، لبریزی شور وسر مستی است.
عشق، سهیم شدن خویشتن با دیگران است.
وقتی در میابی که از هستی جدا نیست.
عشق، ثمره تجربه وحدت عارفانه با همه چیز است.
عشق رابطه نیست، مرتبه ای از وجود است.
عشق به هیچ کس تکیه ندارد.
آدمی عاشق نمیشود، بلکه عین عشق میشود.
البته،کسی عین عشق شد، عاشق نیز هست.
عاشقی،محصولعشق است، نه منبع عشق.
اگر ندانی کیستی؛ عاشق نیز نخواهی بود.
اگر ندانی کیستی؛ عین ترس خواهی شد.
ترس نقطه مقابل عشق است.
نقطه مقابل عشق نفرت نیست، نفرت ،عشق وارونه است.
در عشق، آدمی بسط میابد.
در ترس، آدمی منقبض میشود.
عشق، درهای دل آدمی را می گشاید.
ترس، درهای دل آدمی را می بندد.
عشق اعتماد میکند.
ترس شک میکند.
در ترس، آدمی احساس تنهایی میکند.
در عشق، آدمی محو میشود و دیگر کسی نمیماند
تا احساس تنهایی کند.
در عشق، مرزهای وجود آدمی میریزد
و بدین سان، درختان، پرندگان،
آب ها، ابرها، ماه، خورشید و ستاره ها
پاره ای از وجود ادمی میشوند.
عشق،هنگامی تحقق میابد که
تو آسمان درون خویش را تجربه کرده باشی.
مراقبه کن، آواز بخوان، برقص و دست افشان باش.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند